Deze mooie Loesjespreuk las ik in De Nieuwe Meso van juni 2019. Verdwalen is bij uitstek iets van vakantie. Je dagen en weken hebben geen vaste structuur en bieden alle ruimte om in tijd te verdwalen. En in je vakantie zoek je ongebaande wegen en nieuwe plekken op, letterlijk of in de boeken die je hebt meegenomen. Heerlijk dwalen en soms ook verdwalen, dat hoort erbij. Maar het schooljaar is weer begonnen en de vakantie is voorbij. Misschien denk je wel met weemoed terug aan dat mooie dwalen, terwijl je dag wordt geregeerd door de bel en je agenda bepaalt wanneer je waar moet zijn.
Goed nieuws, want “ga je mee verdwalen” is ook de uitnodiging van een coach. Heb je een vraag waar je op jouw gebruikelijke manier niet uitkomt, waarbij jouw vaste aanpak niet werkt? Neem dan vakantie van je gebruikelijke recept en ga mee verdwalen, een nieuwe weg zoeken, wie weet naar een nieuw antwoord.
De tegenstrijdigheid in deze Loesjespreuk is natuurlijk de grap. Zo tegenstrijdig is coaching ook. Jij vertelt me aan het begin wat je coachvraag is en wat je leerdoel is. Dat klinkt vastomlijnd en doelgericht en het is inderdaad mijn taak als coach om ervoor te zorgen dat vraag en doel in beeld blijven. En tegelijk nodig ik je geregeld uit om eens een ongebruikelijke afslag te nemen, om te gaan dwalen en de kans te accepteren dat het op verdwalen uitloopt. Soms is dat even minder leuk: mijn kinderen weten na 20 jaar nog steeds hoe eng ze het vonden toen we als gezin tijdens onze vakantie verdwaalden in wat ze het “prikkenbos” noemden. Maar het heeft ze geen blijvende schade toegebracht, integendeel, het zijn allebei onverdroten reizigers geworden.
Zo is verdwalen bij coaching ook geen zaak van leven of dood, hooguit soms wat ongemakkelijk en vaak gewoon grappig. En het kan veel opleveren: mooie inzichten in jezelf en je werk, vergezichten, creativiteit en wie weet, een heel ander antwoord dan je had verwacht.